Alleen op het schoolplein

De bel gaat en alle kinderen stormen de gang op om hun jas te pakken en naar buiten te gaan. Het ene kind wil zo snel mogelijk naar buiten, duwt daarbij iedereen omver en moet buiten zijn jas nog aantrekken. Het andere kind schuift eerst rustig zijn stoel aan, zegt nog even gedag tegen de leerkracht en loopt dan rustig de gang op. Om vervolgens eerst nog even zijn tas te zoeken, sjaal om te doen, jas dicht te ritsen en dan pas naar buiten te lopen. Alle kinderen zijn anders en dat is maar goed ook. 

De juffen lopen  met alle kinderen mee naar buiten. Buiten de poort staan alle ouders te zwaaien naar hun eigen kind, in de hoop dat de kinderen hen ook zien. Een voor een druppelen de kinderen weg. De één zwaait nog even, de ander komt nog even een knuffel brengen en weer een ander loopt gewoon aan. En dat is ook prima. Binnen 5 minuten is het schoolplein leeg. De juffen kletsen nog even met elkaar en buiten de poort kletsen de ouders nog wat en spelen de kinderen tikkertje.

Ik kijk nog even het schoolplein rond en dan zie ik haar staan. Tasje onder haar arm, wachtend totdat ze wordt opgehaald. Ze kijkt een beetje sip. Ik loop ernaartoe en vraag door wie ze wordt opgehaald. Ze zegt dat ze dat niet weet. Ik ben optimistisch en zeg dat het pas vijf minuten na tijd is, ze zal vast zo opgehaald worden. Maar die vijf minuten worden tien minuten en met de minuut zie ik het snoetje steeds verdrietiger worden. Ik begrijp het ook wel. Ze staat daar maar, helemaal alleen op het grote schoolplein te wachten.

“Ze zijn me vast vergeten” zegt ze met een trillend stemmetje tegen mij. Ik probeer haar te troosten maar ik weet eigenlijk al dat het geen zin heeft. Ze voelt feilloos aan dat ze is vergeten. Ik stel voor om samen naar binnen te gaan om even naar huis te bellen. Dat vindt ze goed en ik geef haar een kleurplaat zodat ik ondertussen kan gaan bellen. Na drie telefoonnummers krijg ik eindelijk iemand te pakken. “Tijd vergeten, we komen eraan!” Ik loop terug naar de klas en zeg dat ze zo opgehaald wordt. Even zie ik de oogjes weer wat oplichten, maar na nog tien minuten staan de oogjes weer net zo somber. Ik heb medelijden met het meisje. Arm kind.

Inmiddels is het een half uur nadat de bel is gegaan en nu pas wordt het meisje opgehaald. Ze begint meteen ze huilen zodra ze mama ziet. Moeder zwaait een keer en ze lopen samen weg. Dat was het dan. Geen sorry tegen het meisje, geen sorry tegen mij. Geen “bedankt dat je mijn kind hebt opgevangen terwijl ik de tijd was vergeten”. Het meisje kijkt nog even over haar schouder en komt dan terug gerend om mij een knuffel te geven. Ik geef haar een dikke knuffel terug. Daar doe je het allemaal voor!