Jelske: Gevaren in en rond het huis

Tijdens de zwangerschap worden ouders al vaak met ‘uitzet’ lijstjes geattendeerd op de gevaren die op de loer liggen voor je baby, dreumes, peuter en kleuter. In de wieg, stopcontacten, huishoudmiddelen, tafelhoeken en ga zo maar door. Waar trek je de grens als ouder. Moet elk kastje dichtgespijkerd worden? Elke tafelhoek afgeschermd? Al het klimbare verwijderen? Over het laatste lees je hier meer, waarom wij vinden dat je WEL zou moeten klimmen.

Bij een eerste kindje zijn de meeste ouders vaak extra voorzichtig en bij een tweede (of derde, of vierde, of vijfde) kindje passen ze hun vóórleven daar vaak op aan. Maar wat kun je nu het beste doen met de gevaren. De kinderen er bij weghouden? Of hen betrekken bij de gevaren?

Toen mijn man en ik over dit onderwerp aan het kletsen waren, was de eerste vraag die in mij op kwam; Hoe doen ze dat in de jungle? Vertellen ze daar welke slangen giftig zijn? En wat er gedaan moet worden als er een tevoorschijn komt? Of houden ze de kinderen in het dorp en leren ze pas bij volwassenheid de gevaren? Hoe ze er uit zien? Waartoe deze beesten in staat zijn? En wat je beter wel of niet kan doen?

Nou hebben wij in Nederland geen levensbedreigende diersoorten (alhoewel de teek en de adder wel bovenaan de lijst staan, zijn ze daarentegen niet dodelijk) maar onze levensbedreigende dieren in de westerse wereld zijn (gebruiks)voorwerpen en huishoudmiddelen.

We zetten deze spullen buiten het bereik van kinderen, ook ik. Maar op het moment als ik aan het poetsen ben en mijn kinderen zijn in de buurt, betrek ik ze bij mijn poetsbeurt. (helaas is dit alleen nog theoretisch… haha..) Ik laat hen zien dat je hier voorzichtig mee om moet gaan, kijk maar naar dit icoontje. (gevaren driehoek met uitroepteken) Als je deze ergens op ziet staan pak het dan niet vast maar haal een volwassene erbij. Dit betekent gevaarlijk. Zo worden ze in onze ogen er van bewust wat gevaarlijk is , wat je moet doen en waarom.

Laatst speelde een kind van 5 jaar op het schoolplein en vond een fietslampje. Wouw, wat gaaf. Wat kun je hier allemaal mee. Ze stopte het in haar mond en voor ze het wist slikte ze het fietslampje door. Na een tijdje kreeg ze giga buikpijn en besloot om tegen de juf te vertellen wat er was gebeurd. De moeder werd gebeld en binnen no time waren ze in het ziekenhuis beland. De arts in kwestie, bekeek de foto’s en het voorwerp, de vorm en de afmetingen leken verdacht veel op een knoopcelbatterij. (je weet wel, zo’n platte batterij die tegenwoordig overal inzitten) Het protocol bij het inslikken van een batterij is opereren binnen 2u, helaas waren er al 4,5u verstreken. Haar slokdarm was nog niet geperforeerd door het zuur, maar er zaten al wel flinke brandplekken. Het gaat nu gelukkig weer goed met haar, of ze er iets aan overhoud weten ze pas over een aantal weken.

Gevaren zijn er overal, ook buiten dat ene hoge dichtgespijkerde kastje. Wat vind jij van onze jungle-theorie?

Hier vind je meer informatie over het inslikken van een batterij. Puntje 2 van de preventie zie ik als een mooi moment om te kletsen over de gevaren van de batterij, mits het kind begrijpt wat je zegt natuurlijk 😉