Jelske: Ik ga op vakantie en… druppel, druppel, druppel

Nog 3 dagen voor vertrek. Mijn to do-lijstje wordt elke dag iets korter. Even denk ik terug aan de jaren dat ik met 1 koffer en 1 uurtje inpakken klaar was… Dan hoor ik je huilen. Op weg naar jouw kamertje denk ik aan de medicijntas. Sinds onze roadtrip door Andalusië 7 maanden geleden hebben we deze niet meer gecheckt. Straks even kijken of deze aangevuld moet worden. In mijn gedachten noteer ik deze alvast op mijn lijst…

Ik til je uit je bedje en zet je op het aankleedkussen. Terwijl ik mijn handen naar de rits beweeg zitten jouw lieve kleine vingertjes er tussen. Je lacht naar me alsof je wil zeggen: “Ik was mooi eerder mama!” We raken samen in gevecht wie de rits open mag maken. Je begint te schaterlachen en mijn buik wordt meteen gevuld met kriebels.

Als ik je uitkleed zie ik allemaal kleine rode spikkeltjes op je rug. Je bent vrolijk, jezelf en ik voel geen koorts. Wellicht is het van de warmte… We vervolgen de dag en om eerlijk te zijn heb ik de rest van de dag niet meer stil gestaan bij jouw spikkeltjes. Toen ik je de volgende dag helemaal overhit uit je bedje haalde, stond de thermometer op een dikke 39 graden. Je kleine lijfje vol met mini spikkeltjes. Zou dit dan een van de kinderziektes zijn?

Zoals elke ouder in deze tijd zal doen, raadpleegde ook ik Google. De vijfde of zesde kinderziekte òf misschien wel roodvonk. Met nog 2 dagen te gaan voor onze reis, toch even een extra huisartsen check. En ja hoor  het is inderdaad een van de kinderziektes. Een virale virus, niet gevaarlijk of besmettelijk (meer). Op mijn aandringen heb ik toch een doktersverklaring ontvangen, want bij Google kom je ook verhalen tegen dat je geweigerd kan worden op de luchthaven. Dus met lange mouwen, lange broek en schoentjes aan zijn we uiteindelijk zonder problemen op onze bestemming aangekomen. Je spikkeltjes waren een dag na aankomst weg net als de koorts. Nu kan de vakantie echt beginnen.

… Althans 3 dagen. Toen kreeg jouw zus een flinke oor- en keelontsteking. De koorts liep op tot 40 graden. Ze werd steeds zieker en met nog bijna 2 weken in het vooruitzicht, kregen we het advies om toch naar het ziekenhuis te gaan. We moesten naar de stad 50 km verderop, omdat dit het enige ziekenhuis was die op dit moment open was. Het was vandaag een nationale feestdag…          

Ik heb altijd geleerd houd je ID bij, onderteken niks en volg je gevoel. Het eerste wat ze vragen: “Welke nationaliteit heb je?” En vervolgens willen ze je verzekeringspasje en ID. Je krijgt een lijst om je Nederlandse gegevens in te vullen met een handtekening er onder… Gelukkig was er een tolk die ons bij stond. In hoeverre deze onafhankelijk is, weet je natuurlijk ook niet. (Maar alle kleine lettertjes stonden gelukkig in Engels)

Toen we door de arts ontvangen werden, zaten er 3 deskundigen in een kille ruimte aan een lang bureau. Mijn dochter mocht plaatsnemen in de bruine ouderwetse behandelstoel die in de hoek stond. Met een ongemakkelijk gevoel gaan we daar samen op zitten. De drie deskundigen staan op, ik dacht om ons een hand te geven, ze lopen ons zonder gedag te zeggen voorbij de ruimte uit. Volgens de tolk om iets te controleren. Heel bijzonder om dit met zijn drieën te doen…  Ondertussen begint de tolk vragen te stellen over ons huis in NL, of het een koopwoning is of huur. En wat we ervoor moeten betalen. Mijn alarmbellen rinkelden aan alle kanten. Zo onafhankelijk ik normaal ben zo afhankelijk schetste ik mijn situatie. Dat ik geen idee heb en mijn man alles regelt thuis. Wanneer een vreemdeling (ook tolk) dit na 3 zinnen vraagt, ben ik op mijn hoede.

De artsen komen terug. Geven ons één voor één een hand en kijken in haar oor, mond en neus. Ze zeggen wat en bedanken ons. Op een andere verdieping moeten we betalen, krijgen een recept mee en moeten deze halen bij die ene apotheek die als enige open vanwege de feestdag. Vervolgens is die ene apotheek dicht en halen we de medicijnen een dag later op.

Met handen en voeten wordt ons verteld hoeveel dagen, hoeveel druppels, hoeveel lepeltjes en hoe vaak per dag dit toegediend mag worden… 4 lepels en 63 druppels per dag! Zo hebben we uiteindelijk meer dan 630 druppels in dat ieniemienie oortje laten vallen. Gelukkig zijn de artsen in Nederland een stuk voorzichtiger met antibiotica en medicijngebruik!

Waar ben jij tijdens jullie vakantie mee bezig geweest?