Het leed dat ‘lenzen proberen’ heet

Anderhalve maand geleden was het eindelijk zover, mijn afspraak bij de opticien om voor het eerst lenzen te proberen. Eindelijk zou ik weer beter zien zonder bril, of was dat te optimistisch gedacht…?

Een paar maanden na de geboorte van Emmi merkte ik dat mijn ogen achteruit waren gegaan. Ik had al een bril voor in de auto, maar dat was niet meer genoeg. Ik herkende mensen niet meer van een afstandje en kon de ondertiteling van de televisie ook niet goed meer lezen. Vanwege de borstvoeding mocht ik nog geen nieuwe bril, maar toen ik maanden later dan eindelijk weer terugkwam werd me al snel duidelijk, die bril moest voortaan de hele dag op.

Ik heb het geprobeerd, maar ik vond het niks. Los van het feit dat ik het niet mooi vond, kon ik er ook niet aan wennen. Het zat niet lekker en ik vond het gewoon niet fijn. Daarom besloot ik anderhalve maand geleden om naar de opticien te gaan, tijd voor lenzen. Ik vroeg wat rond bij vriendinnen en familie en al snel wist ik wat ik wilde, zachte maandlenzen.

Eenmaal bij de opticien werden mijn ogen opgemeten, aan de ene kant -1,5 en aan de andere kant -1,25. Geen hele grote afwijking maar wel genoeg om er toch echt iets aan te moeten doen. We bespraken de mogelijkheden en ik kreeg twee verschillende soorten lenzen om te proberen. Na veel te veel pogingen kreeg ik de lenzen eindelijk in en toen moesten ze er ook weer uit. Ook dat was nog niet zo makkelijk, maar toen ook dat was gelukt mocht ik ze weer proberen in te doen. Gelukkig lukte dat weer en dus vertrok ik naar huis met mijn setje lenzen en een vervolgafspraak na twee weken.

Maar die twee weken haalde ik niet. Vooral mijn linkerlens zat niet lekker en ik zag niet scherp, dus al na een paar dagen belde ik op en besloten we om dezelfde lens als mijn rechteroog, ook te bestellen in de scherpte voor links. Maar na weer een paar dagen werd me duidelijk dat dit het ook niet was. De hele dag had ik het gevoel dat er iets in mijn oog zat (wat natuurlijk ook zo is) en mijn zicht was een beetje troebel, alsof er een olielaagje over mijn oog lag.

Hup, weer terug naar de opticien en mijn ogen werden voor de zekerheid nog een keer gemeten. Alles klopte, sterker nog, met de juiste sterkte zou ik juist buitengewoon goed moeten zien, beter dan veel andere mensen. Toch was dat niet het geval. Wat bleek, mijn ogen zijn ontzettend droog. Ik maak gewoon te weinig traanvocht aan waardoor ik andere lenzen nodig heb. En dus werd er een ander setje voor me besteld.

Het nieuwe setje leek een stuk beter, de troebelheid was weg maar nog steeds voelde ik ze zitten. Wel minder dan de andere, maar fijn was anders. Wederom mocht ik terugkomen en werden er nieuwe lenzen voor me besteld. Inmiddels doe ik nu alweer twee weken met deze lenzen, maar helaas, ook dit zijn nog niet de goede. Ik blijf ze voelen en vooral in de avond voel ik dat mijn ogen te droog zijn en moet ik extreem veel knipperen om niet het gevoel te hebben dat er iets in mijn ogen zit. Niet zo fijn dus.

Afgelopen maandag ben ik weer terug geweest en we gaan nog één ding proberen, twee wekelijkse lenzen. Mochten deze ook niet goed zijn, dan kan ik kiezen, daglenzen proberen (maar dat wil ik niet want dat vind ik te duur) genoegen nemen met de lenzen die het fijnste zaten of naar een lenzenexpert om te kijken wat ze daar nog voor me kunnen betekenen.

Stiekem hoop ik dat het setje lenzen dat nu onderweg is gewoon goed is, want ik ben eerlijk gezegd wel een beetje klaar met al die afspraken en het proberen. Maar goed, we zullen wel zien. Mocht jij nou de gouden tip voor me hebben omdat je hetzelfde probleem hebt (gehad), dan hoor ik het heel graag! To be continued….