Moeders voor moeders, mijn ervaring

Een van de eerste dingen die ik deed zodra ik wist dat ik zwanger was, was mezelf aanmelden bij Moeders voor Moeders. Bij mijn vorige zwangerschap had ik er nog nooit van gehoord, maar nu wilde ik zeker mijn steentje bijdragen…

Dat zwanger worden niet vanzelfsprekend is, dat wist ik al wel. Maar dat zelfs 1 op de 6 stellen wordt behandeld voor vruchtbaarheidsproblemen, dat wist ik niet. Dat vind ik echt ontzettend veel. Toen ik daar eens over na ging denken kwam ik tot de ontdekking dat ik zelf ook al zeker tien (!) stellen ken met vruchtbaarheidsproblemen. De keus was daarom al snel gemaakt, ik wilde me aanmelden voor moeders voor moeders.

Geluk kun je delen

Enkele dagen na de aanmelding kreeg ik een berichtje voor een intake, deze zou bij mij thuis plaatsvinden. Op de dag van de intake was ik nog op kraamvisite geweest bij een vriendinnetje. Een prachtig meisje dat waarschijnlijk ook niet geboren was zonder deze medicijnen. Een mooie bevestiging dat ik dit echt moest doen. Tijdens de intake werden de voorwaarden nog eens doorgelopen, werd er nog een test afgenomen (jeej, nog een keer een bevestiging!) en het hele verhaal werd me uitgelegd en als bedankje kreeg ik nog een zachte wikkeldoek voor de baby straks.

Toen kon ik aan de slag. Ik kreeg een kan waarin ik mijn urine op kan vangen en twee kratten met daarin acht grote flessen. Vanaf dat moment zou ik alle plasjes voortaan in een kannetje moeten doen. Klinkt misschien nogal vies en onhandig, maar zeg nou zelf, hoe erg is het om een paar maanden je urine op te vangen en te verzamelen, wetende dat je hiermee andere vrouwen kan helpen om zwanger te worden. Super toch! Kleine moeite voor een groot wonder.Ik had wel vaker gehoord dat de flessen enorm stinken, dus toen ik de eerste keer een fles opendraaide hield ik mijn adem in. Plasje erin, fles weer dicht en nergens last van. Zo ging het een paar weken goed, totdat ik op een gegeven moment vergat om mijn adem in te houden. De geur van het conserveringsmiddel was sterk ja, maar nou ook weer niet zo erg dat ik er niet tegen kon. Niks om het voor te laten in ieder geval!

Eén keer per week worden de kratten hier thuis opgehaald. Dit gebeurt geheel discreet. De kratten zitten in tassen zodat niemand iets ziet. Ik zet ze ’s ochtends op een afgesproken plek neer, en ergens in de middag staan daar dan nieuwe, lege kratten voor in de plaats. Goed geregeld!

Inmiddels ben ik een aantal weken verder en moet ik eerlijk bekennen dat ik het opvangen van mijn plasjes best wel beu ben. Op werkdagen vind ik het dan stiekem ook wel erg fijn om gewoon op de wc te kunnen plassen. Maar eenmaal weer thuis ga ik keurig verder met mijn kannetjes, want je kan maar meedoen tot 16 weken zwangerschap. Een paar weekjes nog en dan heb ik mijn steentje bijgedragen. En als je er dan goed over nadenkt, stelt het toch eigenlijk niks voor. Zeker niet als je nagaat wat voor moois er voor een andere vrouw tegenover staat…

Heb jij meegedaan aan moeders voor moeders?

Volg je mij al op Instagram, Facebook, Twitter en Bloglovin?